Hij wordt maar drie tot viereneenhalve centimeter lang. Toch heeft de blauwe pijlgifkikker weinig te vrezen en is hij helemaal niet schuw. Hoe dat komt? De huid van dit kikkertje is waanzinnig giftig. Vijanden, zoals vogels, zien dat aan zijn felblauwe kleur en blijven dus wel uit zijn buurt. “Laterrr!”
Zoeken
Blauwe pijlgifkikker
“De giftige blauwe pijlgif-kikker is zelfs voor ons mensen gevaarlijk!”
Giftige gast
Doorgeefluik
Bijzonder genoeg is de blauwe pijlgifkikker niet giftig van zichzelf. Hij kán niet eens zelf gif maken. Deze slimmerik gebruikt het gif van de insecten die hij eet, zoals mieren en kevers. En zij halen het gif weer uit planten. Handig, zo’n giftig doorgeefluikje.
Jagende indianen
Dieren zijn niet de enige die wel raad weten met het gif van andere. Indianen die dicht bij het leefgebied van de pijlgifkikker wonen, gebruikten vooral vroeger het gif van dit diertje bij de jacht. Zo heeft het diertje zijn naam gekregen. De indianen smeerden er namelijk de punten van hun pijlen mee in. Geen prooi die zo’n giftige speer overleeft!
Superouders
Deze giftige gast is een echte superouder! Na het leggen van de eitjes zorgen zowel pa als ma voor hun ongeboren kroost tot ze zijn uitgekomen. Daarna brengt pa zijn kinderen naar een eigen waterpoeltje. Ma voert haar kids totdat ze na twaalf weken oud genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen.
Ontdekker
We kunnen best een beetje trots zijn, want de blauwe pijlgifkikker is ontdekt door een Nederlander. Hij vond het diertje tijdens een expeditie in 1969 in het land Suriname. De kikker die hij toen vond, is nog steeds te vinden in Naturalis, waar Freek ook als onderzoeker aan verbonden is.
