Ze worden maar drie tot viereneenhalve centimeter lang. Toch hebben blauwe gifkikkers weinig te vrezen en zijn ze helemaal niet schuw. Hoe dat komt? De huid van deze kikkertjes is waanzinnig giftig. Vijanden, zoals vogels, zien dat aan hun felblauwe kleur en blijven dus wel uit hun buurt. “Laterrr!”
Zoeken
Blauwe pijlgifkikker
“Giftige blauwe pijlgifkikkers zijn zelfs voor ons mensen gevaarlijk!”
Giftige gasten
Doorgeefluik
Bijzonder genoeg zijn blauwe pijlgifkikkers niet giftig van zichzelf. Ze kunnen niet eens zelf gif maken. Deze slimmeriken gebruiken het gif van de insecten die ze eten, zoals mieren en kevers. En zij halen het gif weer uit planten. Handig, zo’n giftig doorgeefluikje.
Giftige pijl
Dieren zijn niet de enige die wel raad weten met het gif van anderen. De mensen die dicht bij het leefgebied van de pijlgifkikkers wonen, gebruikten vooral vroeger het gif van deze diertjes bij de jacht. Zo hebben de diertjes hun naam gekregen. De oorspronkelijke bewoners smeerden er namelijk de punten van hun pijlen mee in. Geen prooi die zo’n giftige pijl overleeft!
Superouders
Deze giftige gasten zijn echte superouders! Na het leggen van de eitjes zorgen zowel pa als ma voor hun ongeboren kroost tot ze zijn uitgekomen. Daarna brengt pa zijn kinderen naar een waterpoeltje. Ma voert haar kids totdat ze na twaalf weken oud genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen.
Ontdekker
We kunnen best een beetje trots zijn, want de blauwe pijlgifkikkers zijn ontdekt door een Nederlander. Hij vond de diertjes tijdens een expeditie in 1969 in het land Suriname. De kikker die hij toen vond, is nog steeds te vinden in Naturalis, waar Freek ook als onderzoeker aan verbonden is.
